Zamieszanie wokół transmisji siatkarskich mistrzostw świata pokazuje, jak słabo rozwi-nięty jest w Polsce rynek medialny. 

Decyzja o zakodowaniu relacji z ważnej imprezy sportowej nigdy nie jest łatwa, jednak rachunek ekonomiczny jest nieubłagany. Nikt tutaj nikomu nie sfinansuje różnicy z abonamentu, dlatego prywatne telewizje zawsze dbały i będą dbać o rachunek ekonomiczny. 

Decyzja Polsatu tym właśnie była spowodowana i wydaje się, że przynajmniej w środowisku dziennikarskim, które często narzeka na brak pieniędzy w branży, spotka się ze zrozumieniem i nie będzie wykorzystywana do małych, redakcyjnych wojenek.

Prezes PZPN opowiada dużo i barwnie, błyszczy w mediach, czaruje. Tylko ile w tym treści?

To już nie są czasy czerstwego i zgrzebnego Grzegorza Laty. Zbigniew Boniek lubi i umie grać z mediami, wchodzi w skórę raz reformatora, innym razem mentora, a już na pewno światowca. Uczy, bawi, wychowuje – prawie jak miś maskotka. W szermierce na słowa jest tak sprawny, że czasami wytrąca broń z ręki najbardziej wprawnym przeciwnikom.

Boniek Reformator 

Bezbłędnie wykorzystuje to, że jest następcą nieudolnego Laty. Od początku wykreował się na lidera reform w opozycji do "betonowych" działaczy kojarzących się z poprzednią epoką. Szedł do wyborów niemal jak Barack Obama, pod hasłem "Głosuj na zmiany", i przy każdej okazji podkreśla, że reformuje.

Wrócili, zawsze wracają. Jedni po kryjomu, inni o czwartej nad ranem, jeszcze inni w blasku fleszy. Polscy olimpijczycy przybyli do kraju, ale który z nich wybrał najlepszą drogę?

Najwięcej zamieszania, paradoksalnie, było z Kamilem Stochem, który uciekł kibicom. Już w Soczi prosił – jeśli to możliwe – o odsunięcie w czasie wybuchu "stochomanii". I potem on i jego sztab robili wszystko, by skutecznie odciąć go od zamieszania w kraju. 

Embargo telefoniczne, zakaz mailowy, wreszcie powrót przez Zurych i potem czarterem do Polski, choć pierwotna informacja była taka, że ze Szwajcarii polscy skoczkowie przyjadą do Polski samochodami. 

Czy było to potrzebne, czy było uzasadnione? Z jednej strony Kamil Stoch ma przed sobą jeszcze zawody Pucharu Świata i chce się do nich dobrze przygotować, ale z drugiej – przecież i tak nie będzie go teraz w Polsce, właśnie z tego powodu. Jedyne, co mu groziło po powrocie, to góralska orkiestra, kilkanaście kamer, trochę kibiców i prośby o wywiad, których nie musiał spełnić.

Kontuzji nie da się zaplanować i cieszyć się z niej ciężko, ale kiedy już się zdarzy, to może przejść do legendy. Zwłaszcza gdy bólem i łzami gwiazda obdarzy kibiców.

Dawno, dawno temu żelazna Justyna siłą woli i zastrzyków pokonała ból, strach i rywalki, zdobywając złoty medal olimpijski na rosyjskiej ziemi. Rywalki biegły, a Justyna frunęła. Nor-weżki walczyły, a Justyna zwyciężała. A potem żyła długo i szczęśliwie.

Zwycięstwo Justyny Kowalczyk było wspaniałe, ale gdyby nie złamana kość stopy, nie przeszłoby pewnie do legendy. Wygrać z rywalkami i z bólem – to kibice kochają najbardziej. Gdyby nie media społecznościowe, być może nikt by się o jej kontuzji nie dowiedział. Stworzyła opowieść o pokonywaniu bólu, o wytrwałości, uporze, harcie ducha i nadziei. A kiedy wygrała, opowieść z miejsca zamieniła się w legendę.